Tokyo: dag 10
09:53 Tokyo time
Ontbijten
Tot 10 uur kun je hier in het Shibuya Excel Hotel Tokyu je ontbijt nuttigen op de vijfentwintigste verdieping.
Uit de lift loop je ongeveer een 15 meter lange gang in waar een vriendelijke vrouw je een goede morgen staat toe te roepen en te buigen. Aan het eind van de gang gebeurt hetzelfde door haar collega die je tevens naar je tafeltje begeleidt. Dan kun je zoals in elk hotel je eigen ontbijt gaan halen bij het buffet. Je mag zo veel eten als je wilt, maar zo rond kwart voor tien beginnen ze lege borden op te halen (natuurlijk niet zonder vriendelijk te vragen) zodat rond tienen iedereen toch wel opgerot is. Sluiten van horeca en theaters zijn Japanners niet echt subtiel in. Na de show knalt gelijk een fel zaallicht aan in het theater, in het restaurant vragen ze of je de rekening vast wilt, want de keuken gaat sluiten... Het is wel duidelijk in elk geval.
Ook opvallend is dat bijna alle Japanners X-benen hebben. In ieder geval de vrouwen, bij hen kun je het namelijk zien omdat korte rokjes dragen zo 2006 is in Tokyo. En als het kan hoge laarzen met hoge hakken eronder. Maar door de X-benen kunnen Japanse vrouwen absoluut niet op hoge hakken lopen, wat ze er niet van weerhoudt om het toch te doen. Hoe het kan dat ze allemaal X-benen (en niet een beetje, sommige vrouwen lijken wel gehandicapt) hebben weet ik niet, maar het ziet er bizar uit.

Koishikawa Karakuen Park
Eergisteren hadden we een vrije dag. Uiteraard regende het pijpenstelen. We waren genoodzaakt om net als elke Japanner een paraplu te kopen. Bij het minste of geringste spatje water wat uit de lucht komt vallen loopt heel Tokyo onder een paraplu. Zo'n ding kun je dan ook op bijna elke hoek van de straat kopen en kost ook maar ¥500 (zo'n €3,50). We zijn eerst naar de Koishikawa Karakuen Garden geweest. Een Japanse tuin, ook in de regen erg mooi. Daar tegenaan ligt Tokyo Dome, een overdekt honkbal stadion midden in de stad. Naast het stadion ligt een soort pretpark en een winkelcentrum, allemaal door elkaar heen. De wildwaterbaan loopt door het winkelcentrum, de achtbaan door een gebouw en door een reuzenrad. Bizar om te zien hoe hier elke vierkante centimeter nuttig gebruikt wordt.
Ook nog even door Ueno gelopen, een wijk hier in de stad, met veel kledingwinkeltjes en snackbarretjes. Ook hier schreeuwerige neon in de straten. Tokyo bestaat uit veel wijken, en elke wijk heeft een winkelgebied ongeveer ter grootte van het winkelgebied van Amsterdam. Maar elke "binnenstad" is anders. Zo zitten wij in het deel waar de jonge hippe "Tokyoot" naar toe gaat. In Ginza is het absurd duur winkelen, Pc Hooftstraat keer 10. In Akihabara moet je zijn als je electronische snufjes en de nieuwste PSP of I-pod wilt kopen (daar gaan we nog heen).
Maandag gaan we naar Osaka en hebben we twee weken in Tokyo gezeten. Veel te kort om een metropool met 30 miljoen inwoners te kunnen bekijken tussen het werken door. Het is een surrealistische ervaring om op honderd meter hoogte te ontbijten en rondom alleen maar bebouwing te zien, zo ver het oog kan rijken, met her en der een park, formaat Dedemsvaart.

zondag, 16 oktober 2005
Aardbeving
Een uur voor aanvang van de tweede show van zondag 16 oktober begint in Bunkamara Orchard Hall ineens alles te schudden, te rammelen en te trillen...
Een heuze aardbeving! 5.1 op de schaal van Mercalli. Nederland zou in paniek raken. Japan leeft gewoon door. Ze zijn er blijkbaar aan gewend. Ik was behoorlijk onder de indruk. Vooral ook als je weet dat Japan midden op een breuklijn ligt en er hier echt hele zware kunnenplaatsvinden.
Maar gelukkig is minister Brinkhorst ongedeerd. Jammer dat de dames en heren van Nu.nl niet even naar ons informeren.

Tokyo, dag 5
11:15 Tokyo time
Showtime
We hebben nu twee shows gehad, tot nu toe zonder schokkende problemen. Slapen is nog lastig hier. Gisteren een gat in de dag geslapen en vannacht maar twee uurtjes, ik weet niet of het door de jetlag komt, maar lastig is het wel. Maandag zijn we vrij en gaan we wat van de rest van de stad bekijken. Nu is het alleen nog maar Shibuya, waar het hotel en het theater (Orchard Hall) staat. Gisteren Italiaans op zijn Japans gegeten. Dat betekent dat je je bestelling uit een automaat, uiteraard met full color touchscreen, haalt, die aan een serveerster geeft die je ook je tafeltje wijst en je bestelling brengt. Wil je nog iets drinken erbij, dan loop je naar de automaat, gooi je er wat yennen in en geef je het bonnetje weer af. Op zich heel makkelijk, want je hoeft niet op de rekening te wachten en je bonnetje voor declaraties heb je gelijk. Ooit aan een Japanner proberen uit te leggen dat je voor je declaraties allemaal een apart bonnetje wilt?? Het blijft wel een raar, maar leuk, land. Buiten de winkels staan vaak mensen met een gekleurd hesje, een reclamebord en een megafoon om zo mensen naar binnen te lokken. Denk je misschien dat de Japanse versie van de Mediamarkt een reclame stunt heeft?? Nee hoor, ze staan ook gewoon voor de drogisterij te schreeuwen...

Het hotel blijft prima, alleen je mag er niet binnen roken, dus we gaan de hele tijd naar de vijfde verdieping waar je naar buiten kunt om een peukie op te steken. Net als The Hives, die ook in ons hotel slapen en in Tokyo twee shows gegeven hebben. Verder tot nu toe weinig nieuws. Hier in het hotel hebben we gratis breedband internet op de kamer, dat is wel erg leuk. Hopelijk kan dat na twee weken Tokyo ook nog, want geen idee of gratis internet in hotels standaard is in Japan.

Tokyo dag 1
0:24 Tokyo time
Vrijdagochtend half acht begonnen in vertrekhal 2 op Schiphol. Grote hel op Schiphol wegens mist. Dik 2 uur vertraging, dus de aansluitende vlucht van Parijs naar Tokyo gemist. Air France heeft een vlucht vanuit Milaan naar Tokyo voor ons geregeld. Uiteindelijk zijn we om 21:20 vanuit Milaan vertrokken, het was de bedoeling om 10:30 vanuit Parijs naar Tokyo te vliegen, dus we hebben 11 uur vertraging. Met de koffers komt alles goed beloofde het grondpersoneel van Japan Airlines nog in Milaan. Maar twaalf uur vliegen later zijn Marcel en ik onze bagage wel kwijt dus. Mijn andere collega van Flashlight, Robin, heeft wel zijn spullen. Dat wordt dus afwachten wanneer mijn kleding aankomt. Mijn mobi doet het niet hier, hoewel Nokia op de site zei van wel, dus geen sms-jes of korte telefoontjes meer van mij... Ik hoorde van de Duitse rigger (lees: lul) dat de telefoons het in Taiwan wel weer doen.

Om 16:00 lokale tijd dus aangekomen op Tokyo Narita Airport. Wat een enorme stad!! Ik zit in een hotel op de zeventiende verdieping. Het neon flikkert door de ramen (gelukkig niet door de gordijnen), een groot deel van de meisjes loopt geheel volgens "manga-tradities" in schooluniformen en iedereen loopt met zijn mobi te spelen (klapmodel). Veel jongens en meisjes lopen er volgens de laatste westerse mode bij (of nog hipper) en tot nu toe vallen de prijzen mee (pakje Marlboro: 2 euro) op de taxirit van 200 euro van het vliegveld naar het hotel na. Morgenochtend om negen uur vertrekken vanuit de lobby naar de haven om het overladen van containers naar vrachtwagens te begeleiden. Morgenmiddag, als de bagage er nog niet is, maar eens op zoek naar de lokale HEMA om wat japanse boxers, sokken en shirts te kopen om de eerste dagen door te komen.

06:30 Tokyo time
Vanaf een uur of vijf vanochtend ben ik al behoorlijk wakker. Dat zal dan wel de jetlag wezen. Rond half zes begint het al licht te worden in het land van de rijzende zon. Om vijf uur 's avonds schemert het ook al weer hier. Opvallend trouwens hoe rustig het verkeer is in zo'n stad. Niemand claxoneert en ik heb nu nog maar twee keer een sirene langs horen gaan, en dat terwijl we redelijk in het centrum zitten...

17:50 Tokyo time
Koffer is aangekomen!!!
Met stokjes eten blijft lastig.